Rywalki, Elita, Jedyna - cytaty

Myślę, że po każdej serii lub książce będzie pojawiał się taki post z cytatami.
Dzisiaj wam zaprezentuje cytaty z trzech części ''Rywalek''  Kiery Cass.

1.
 - Jaka jest twoja rodzina?
- Co masz na myśli?
- Tak po prostu, twoja rodzina musi się bardzo różnić od mojej.
- Faktycznie - roześmiałam się. - No cóż, na przykład u mnie w domu nie nosi się korony przy śniadaniu.
- Jak rozumiem, w domu Singerów to zwyczaj zarezerwowany do obiadu?
- Oczywiście.

2.
 Wiem, że jest ciężko, ale tak właśnie wygląda życie.

3. 
 -Poddaję się. Przepraszam, Ami, jesteś taka cierpliwa, ale ja sama nie mogę słuchać, jak gram. To brzmi, jakby fortepian na coś chorował.
-Szczerze mówiąc, bardziej jakby umierał.

4.
 -(...) Nie rozumiem, jak to możliwe, że dalej mnie kochasz.-przyznałam się.
-Tak po prostu jest. Niebo jest niebieskie, słońce jest jasne, a Aspen na zawsze kocha Americę. Tak już został urządzony ten świat.

5.
 – Wpakowaliśmy się w bagno, prawda?
– Okropne.
– Czasem mam wrażenie, że jesteśmy zasupłani tak, że nie da się
tego rozplątać.
Skinęłam głową.
– To prawda. Ogromna część mnie jest przywiązana do ciebie, bez
ciebie czuję się zagubiona. (...)
– W takim razie musimy pozostać zaplątani.

6.
 - Jesteś prześliczna, Ami. Zdecydowania zbyt piękna, żeby pokazywać się w towarzystwie nieokrzesanego pirata.
Zachichotałam.
- A za co miałbyś się przebrać, żeby do mnie pasować? Za drzewo?
- Przynajmniej za jakiś rodzaj krzaka.

7.
 - Leżysz tutaj z otwartą raną na ramieniu i mimo to próbujesz mnie pocieszać. Jesteś absurdalna.
- Jeśli kiedyś postanowisz napisać do mnie list miłosny, możesz zacząć od tego - zażartowałam.

8.
 Będę cię kochał do ostatniego tchnienia. Każde uderzenie mojego serca jest twoje. Nie chcę umrzeć, zanim się tego nie dowiesz.

9.
 - Twoje oczy wyglądają jak czekoladki - wymamrotałam.
Maxon uśmiechnął się.
- A twoje jak niebo o poranku.

10.
 - Pada deszcz.
(...)
- To jest prześliczne - wyszeptałam.
Maxon stanął za mną i objął mnie ramionami w talii.
- To do ciebie podobne, żeby znaleźć piękno w czymś, co inni uznaliby za popsuty dzień.